Sayılarla anmanın kifayetsiz kaldığını görerek isimleriyle anmak istiyoruz. Hakkari’de askerlik görevini yaparken öldürülen askerler: Ali Gümüş, Cahit Kılıç, İsa Sayın, Umut Bulut, Yasin Erosmanoğlu, Mustafa Türkmen, Yaşar Doymuş ve Samet Bütün. Yirmili yaşlarında yakınlarını tarifsiz kederlerle bırakarak aramızdan ayrıldılar. Tıpkı onlarla çatışmaya giren ve onlarcasının öldüğü bilgisi gelen yine bu ülkenin gençlerinin ailelerinden uzakta hayattan kopmaları gibi…

Kınamak işe yaramıyor. “Bitsin artık” çığlığı duyulmuyor. “Sözün bittiği,” “artık yeter”lerin havada uçuştuğu sözcük denizinde dil tutuluyor. Kavramlar tükeniyor. Ancak ölümler, gençlerin gözümüzün önündeki ölümleri ne yazık ki durmak bilmiyor.

Varlık nedeni insanı yaşatmak olan biz hekimlerin kaygılı bakışları arasında bu ülkenin gelecek umutları tabutlarla uğurlanıyor…

Aynı ölüm bir başka onlarca insanı, devletin alıkoyarak sorumluluklarını aldığı cezaevlerinde buluyor. Ülkemiz, yakınlarının ziyaretlerine girmekte zorlandığı ancak kömür olmuş cesetlerini almak üzere önüne doluştuğu cezaevlerinin ülkesi haline geldi.

Sorunları çözmek için üretildiği iddia edilen yöntemler çok daha büyük acılara zemin oluşturmaktan öteye gitmiyor. Tutuklama hezeyanı cezaevlerindekilerin sayısını son 9 yılda 60.000’den 125.000’lere ulaştırdı. 6 kişilik koğuşlara sesini duyuramayan 18 kişiyi tıkıştırmanın sonuçları ne yazık ki trajik oluyor. İnsan olarak görülmeyenler, tuvaletlerde yatırılıp, yaz sıcağından nefes alamayanlar, kendi yaktıkları ateşlerle cezaevlerinde ölümü göze alabiliyor. Urfa Cezaevinde 13 kişi diri diri yanarak can veriyor.

Askerlerin barış ortamında ölüm kaygısı yaşamadan görevlerini tamamladığı…
Türk-Kürt tüm annelerin genç çocuklarının kendilerinden önce mezara girme acısını tatmadıkları… Silah ve ölüm siyasetinin ortadan kalktığı... Cezaevlerinde insanların ölmediği… Bir ülke istiyoruz...

Çok mu ?

İlk cümlemizde yazdığımız gibi: “Ölümler ülkesinde hekimlik yapmak istemiyoruz!”

İstanbul Tabip Odası
Yonetim Kurulu